متاسفانه چیزی که در تهران کم و در شهرستان های آن بسیار کمتر است شناخت حقوق و فرهنگ عدم اعتراض به وضع موجود است. وقتی که شما با دکل های فشار قوی که بسیار سرطان زاست مواجه می شوید و پارک هایی که فقط اصطلاحا پارک نامیده می شوند و یا درخت ندارند و یا درختانی کوتاه و تک فصل که نظیر آن را فقط در کشور های جهان سومی مثل ما میتوان یافت؛ مواجه می شوید. 

هیچ قانونی و هیچ اجرایی از شما در مقابل حقوق شکنان وجود ندارد به راحتی با صدای بلند ضبط ماشین از کنار شما می گذرند و شنوایی و اعصاب شما را تضعیف می کنند و بعد ها که به بیماری های اعصاب و روان دچار شد فکر می کند خواست خدا بوده یا قسمت و.... در صورتی که در کشورهای قانونمند با جرایمی فوق باور بدون محاکمه و بروکراسی و کاغذ بازی فرد خاطی به محاکمه می رسد.

 حقوق شما را پایمال میکنند در آپارتمان ها از انواع حیوانات مزاحم از قناری تا سک وحشی و ببر و ...استفاده می شود و کسی حقوق خود را نمی داند. هیچ‌ گونه میدان بزرگ نظیر آنچه در کشور های متمدن موجود است، بازار های با خیابان های بدون تردد وسایل نقلیه که به ندرت در ایران یافت می شود و آنهایی هم که هست مربوط به قبل از انقلاب است. کم تر کسی اعتراضی به این وضعیت ندارد و به گونه ای هم راضی هستند. این است ارمغان سکوت.