از زمان های قدیم این گونه گفته می شد که هر زمان گناهان یک ملت افزایش یابد، به طبع آن بلایا و مصیبت ها هم افزایش می یابد. در سال های اخیر ما شاهد این بوده ایم که از زلزله، سیل،  بیماری، مشکل اقتصادی تا مدیریت و سیاست ضعیف بر سرمان آوار شده است. 

هر زمان مردم غرق در دنیا و لذت های آن شود‌‌؛ اصل و هدف زندگی افراد شود؛ یک قاعده است که غیرتشان را از دست داده و دیگر روحیه دفاع و فداکاری برای میهن را از دست داده و ملت های دیگر بر آنها چیره شده و عذاب الهی را بر سر ملت های مغلوب می آورند. همان گونه که در قرآن آمده است. . «پس چون عذاب ما را احساس کردند به ناگاه از آن می گریختند؛ مگریزید به سوی آن چه در آن متنعم بودید و خانه هایتان باز گردید و به اصلاح کارهای خود بپردازید.» (۱۲_۱۳ انبیا)  

اما به نظر می آید که عذاب هر قومی ابتدا به ساکن کم،  اما به تدریج اضافه می شود تا شاید به سمت خدا باز گردند و خودشان را اصلاح کنند. اگر با این شرایط هم باز نگردند؛ دیگر مهلتی نخواهند داشت. پس چرا در خوشی هایمان به یاد خدا و عمل به دستورات خدا در این دو روز زندگانی نباشیم.!؟